Pakiet energetyczno-klimatyczny wprowadził do prawodawstwa unijnego kompleksowe rozwiązania dotyczące redukcji emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej, zarówno w ramach systemu EU ETS (na poziomie instalacji), jak i poza nim, czyli w sektorach non-ETS (na poziomie kraju).
Pod pojęciem non-ETS rozumie się tę część krajowych emisji gazów cieplarnianych, które nie są objęte systemem EU ETS. Do emisji w obszarze non-ETS zalicza się następujące sektory:
- sektor komunalno-bytowy z budynkami, małymi źródłami, gospodarstwami domowymi, usługami itp.
- transport,
- emisje przemysłowe poza ETS i użytkowanie produktów,
- rolnictwo,
- odpady.
Udział procentowy wielkości emisji nieobjętych systemem ETS stopniowo rośnie w całości emisji gazów cieplarnianych, osiągając w 2021 r. 64% w Unii Europejskiej. Wynika to głównie z tego, że redukcje emisji następują w UE zdecydowanie szybciej w zakresie ETS, natomiast sektory poza ETS, z wielu powodów, wykazują stosunkowo niewielką zmianę. W Polsce proporcje wielkości emisji pomiędzy ETS a non-ETS są mniej więcej równomierne, ponieważ w 2021 r. wobec całkowitej wielkości emisji krajowej GC na poziomie 399,94 mln t CO2 ekw. emisje nieobjęte systemem wyniosły 207,85 mln t CO2 ekw., stanowiąc 52% (więcej informacji można znaleźć w Krajowej inwentaryzacji emisji).
Warto również mieć na uwadze to, że o ile emisje objęte systemem ETS są określane i rozliczane na poziomie instalacji, to za emisje nieobjęte tym systemem odpowiadają państwa członkowskie UE. Wielkości emisji non-ETS określa się zatem na poziomie krajowym, a sprawozdawczość i rozliczanie się z corocznych wielkości emisji spoczywa na stronie rządowej.
Prawodawstwo unijne reguluje wielkość emisji w obszarze non-ETS i nakłada na państwa członkowskie cele redukcji emisji w podziale na dwa okresy rozliczeniowe 2013-2020 oraz 2021-2030.