Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami (KOBiZE) wykonuje zadania w zakresie inwentaryzacji, prognozowania i raportowania emisji na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 6-7 oraz art. 11‑12 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1447, z późn. zm.).

Ustawa zawiera odwołania do aktów prawa międzynarodowego i prawa UE, które definiują zakres, format i terminy przekazywania raportów do Komisji Europejskiej. Do najważniejszych aktów należą:

• Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu, oraz uchylające decyzję nr 280/2004/WE (zwane Rozporządzeniem MMR).
  
  Rozporządzenie MMR ustanawia mechanizm sprawozdawczości UE i jej państw członkowskich w zakresie wypełniania zobowiązań wynikających z UNFCCC, protokołu z Kioto ora decyzji stron tych porozumień. Rozporządzenie to wprowadza również narzędzia do monitorowania postępów UE i jej państw czł. w zakresie wypełniania wewnątrzunijnych zobowiązań związanych z redukcją emisji.

• Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 749/2014 z dnia 30 czerwca 2014 r. w sprawie struktury, formatu, procesu przekazywania i przeglądu informacji zgłaszanych przez państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 
  
  Rozporządzenie ustanawia przepisy wykonawcze do rozporządzenia (UE) nr 525/2013 w odniesieniu do sprawozdawczości państw członkowskich w zakresie inwentaryzacji emisji gazów cieplarnianych oraz terminów i zakresu przeglądów inwentaryzacji emisji. Rozporządzenie reguluje również harmonogram współpracy i koordynacji między Komisją Europejską (KE) a państwami członkowskimi w odniesieniu do przygotowywania sprawozdania dotyczącego unijnej inwentaryzacji gazów cieplarnianych.

• Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/406/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych
  

  Decyzja ustala minimalny wkład państw członkowskich w realizację w latach 2013-2020 zobowiązania Wspólnoty dotyczącego redukcji emisji gazów cieplarnianych w obszarze tzw. systemu non-ETS. Decyzja ustanawia poziomy emisji w systemie non-ETS w latach 2013-2020, zasady sprawozdawczości w zakresie emisji oraz zasady rozliczania emisji w tym systemie. Decyzja określa zasady wykorzystywania jednostek w projektach redukcji emisji w do celów rozliczenia emisji w systemie non-ETS oraz obowiązek podejmowania działań korygujących w przypadku, gdy emisja w systemie non-ETS nie zostanie zbilansowana przez dane państwo kwalifikowanymi rodzajami jednostek.

• Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy 2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE (zwana dalej Dyrektywą pułapową)
  
  Dyrektywa określa zobowiązania w zakresie redukcji emisji, które mają być spełnione przez wszystkie państwa UE do roku 2020 i 2030. Pułapy emisji dotyczą następujących zanieczyszczeń: dwutlenku siarki (SO2), tlenków azotu (NOx), niemetanowych lotnych związków organicznych (NMLZO), amoniaku (NH3) i pyłu drobnego (PM2,5). Dyrektywa zawiera również wymóg sporządzania i wdrażania krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza oraz monitorowania emisji tych i innych zanieczyszczeń, jak również przekazywania na ten temat informacji do właściwych instytucji UE.