Aby nie ograniczać konkurencyjności przedsiębiorstw objętych unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS), dla sektorów narażonych na ryzyko „ucieczki emisji” (carbon leakage) obowiązują mniej restrykcyjne zasady przydziału bezpłatnych uprawnień. Ma to na celu ograniczenie ryzyka przeniesienia ich produkcji do krajów, w których przemysł nie ma ograniczeń w zakresie emisji dwutlenku węgla.
Komisja Europejska jest zobowiązana do sporządzenia nowej listy sektorów narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji co pięć lat. Druga lista sektorów objętych carbon leakage obowiązuje w latach 2015-2019 i została przyjęta w październiku 2014 r. decyzją Komisji Europejskiej 2014/746/UE z dnia 27 października 2014 r. ustalającą, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji na lata 2015–2019
Pierwsza lista sektorów carbon leakage została przyjęta przez Komisję pod koniec 2009 roku i ma zastosowanie do przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w roku 2013 i 2014. Lista ta została zmieniona w 2011, 2012 i 2013.
Według art. 10 a) dyrektywy ETS, sektor lub podsektor uważany jest za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji, jeżeli:
- suma dodatkowych kosztów bezpośrednich i pośrednich spowodowanych wprowadzeniem w życie dyrektywy prowadziłaby do znacznego wzrostu kosztów produkcji obliczonych jako stosunek do wartości dodanej brutto, w wysokości co najmniej 5 %; oraz
- intensywność handlu z krajami trzecimi określona jako stosunek między całkowitą wartością eksportu do krajów trzecich powiększona o wartość importu z krajów trzecich, a całkowitą wielkością rynku Wspólnoty (roczny obrót i całkowita wartość importu z krajów trzecich) wynosi powyżej 10 %.
Sektor lub podsektor również uznaje się za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji, jeżeli:
- suma dodatkowych kosztów bezpośrednich i pośrednich spowodowanych wprowadzeniem w życie dyrektywy prowadziłaby do wysokiego wzrostu kosztów produkcji obliczonych jako stosunek do wartości dodanej brutto, w wysokości co najmniej 30 %; lub
- intensywność handlu z krajami trzecimi określona jako stosunek między całkowitą wartością eksportu do krajów trzecich powiększona o wartość importu z krajów trzecich, a całkowitą wielkością rynku Wspólnoty (roczny obrót i całkowita wartość importu z krajów trzecich) wynosi powyżej 30 %.